Ge kunt geen pottekes genoeg hebben.
“… Of hoe alles klei werd “
Karla Verbeyst was al vanaf dat ze het levenslicht zag, voorbestemd om een hele bezige bij te worden. ‘Stilzitten’ was niet onmiddellijk het woord dat bij haar zou passen. In haar jonge – zotte – jaren kon ze haar creativiteit de volle loop laten en stak ze vooral veel tijd en energie in de jeugdbeweging.
Gaandeweg kruiste haar pad dat van Piet, en die sloeg ze dan ook vol overgave en vastberadenheid aan de haak. De ontdekking van het moment was echter het bestaan van ‘klei’. Karla ontdekte aan het unieke samenspel van gedachten en vingers, dat je met deze kneedbare grondstof ook heel kunstzinnig kon omgaan. Je ideeën vorm geven in tastbaar resultaat, was niet alleen prachtig maar ook rustgevend en verlossend. Ze ging er dan ook duchtig mee aan de slag onder het motto: ‘met je handen in de klei, maak je je gedachten vrij’. Telkens weer werkt de kracht van klei als verbondenheid met de natuur. Het gaat erom contact te maken met die kracht en verrast te worden door wat klei uiteindelijk brengt.
Toen het tijd was voor gezinsuitbreiding, kwamen er 2 creatievelingen gelijktijdig bij: Fien en Loes maakten het gezinnetje compleet. Gezien die twee bengels het ‘stilzitten’ van hun moeder hadden meekregen, moest Karla heel wat van haar energie in haar olijke tweeling steken en haar ‘klei-gevoel’ werd wat naar de achtergrond verschoven.
